Ik ben opgegroeid met Pink Floyd en dan vooral met het live-werk: Delicate sound of thunder (met de lampenjas), The Wall live in Berlin en Live in Venice van VHS-band. De muziek van de Britse band hoort bij mijn vroege muzikale herinneringen, maar heeft daarmee één groot probleem: het is voor mij zo bekend dat ik het amper meer hoor. De ‘pin prick’ in Comfortably numb weet ik feilloos te vinden en The trial kende ik ooit letterlijk. Een hernieuwde kennismaking met de heren van Pink Floyd kwam voor mij met het verschijnen van The division bell in 1994. Het laatste nummer van deze laatste studioplaat van Pink Floyd is ‘mijn’ liedje geworden. High hopes heeft een melancholie (‘the things one may have gained and lost in life’, Wikipedia) die prima past bij een druilerige dag als vandaag. Hoor die division bell eens klingelen!
De etalage van Infamuze