Was jij ook zo gek van Keane toen de band bekend werd? Ik wel, ik vond Somewhere only we know echt een heerlijke meebruller. Een band zonder gitarist, dat was wat, zo werd ons verteld. Nu is dat best een aardig marketingverhaal, maar het gaat mij toch echt om de muziek. Tom Chaplin en zijn mannen konden bij mij wel een potje breken, al ben ik nooit veel verder gekomen dan het eerste album. Van die plaat, Hopes and fears, is Bedshaped echt mijn nummer. De bijbehorende clip heeft bij mij altijd associaties met Dobey uit een paar Harry Potter-films, dus misschien is Keane voor mij vooral een tijdbeeld. Maar zeven jaar (!) na het uitkomen van Bedshaped ga ik graag met Keane terug in de tijd.