De kleine Joanna, zoals wij haar noemen, is een fragiel Amerikaans meisje met een grote harp, een indringende stem en liedjes die allesbehalve standaard zijn. Of ze betovert je of je loopt gillend weg, een tussenweg lijkt er niet te zijn. Ik ken haar via de nieuwsbrief van muziekketen Plato, die me vijf jaar geleden met een recensie van haar cd Ys nieuwsgierig maakte. Het is een bijzondere plaat: er staan slechts vijf nummers op, maar hij duurt wel ruim 55 minuten. Openingsnummer Emily boeit alleen al ruim twaalf minuten lang. Voorganger The milk-eyed mender is (ook) best een vreemde plaat, als ik het mag zeggen. Probeer Peach, plum, pear of Inflammatory writ maar eens. Joanna’s laatste plaat heb ik nooit gekocht, met als enige mogelijke reden dat het niet iedere dag Joanna-dag is, voor deze muziek moet ik de juiste sfeer hebben. Voor de mensen die door Joanna zijn betoverd, is een concert een absolute must. Twee keer heb ik haar mogen zien, charmant giechelend, duidelijk met heel veel plezier achter haar harp en soms op piano. De eerste keer was in sfeervol Paradiso, de andere keer in de veel te grote Rabobank-zaal van de Melkweg. Joanna Newsom heb je het liefst in je huiskamer.