Wie: Noord Nederlands Orkest met Bert Heerink, Antonie Kamerling en Erik Mesie
Wat: Symphonic Echoes of Pink Floyd
Waar: World Forum Convention Center, Den Haag
Wanneer: 8 september 2007
Vorige week op het Haags Uitfestival kwam ik erachter dat ‘Symphonic Echoes of Pink Floyd’ zou plaatsvinden. Dat leek mijn vriend en mij heel bijzonder en zo zaten we zaterdag 8 september in het vrij sfeerloze World Forum Convention Center (WFCC). Hoewel zeker de tweede helft wel de moeite waard was, bracht de avond niet wat ik verwacht had. Zo vond ik het geheel wat te braaf, het scherpe randje miste. Daarnaast viel ook de zang tegen en dan vooral die van Antonie Kamerling.
De sfeer is een belangrijk onderdeel van een avondje uit. Bij het WFCC gaat alles formeler en stijver dan bij zo’n concert nodig is, naar mijn idee. Dat begint al bij de volledig uitgedoste portier bij de voordeur. Daarnaast leek het WFCC ook niet echt berekend op het publiek. De stress liep in de pauze bij de bediening in ieder geval behoorlijk op en het duurde bijna 20 minuten voor het publiek in de toch maar halfvolle zaal van een drankje was voorzien. Zoals gezegd, sfeer draagt bij aan de beleving en het WFCC scoort hierin bij mij minpunten.
Het podium stond vrijwel helemaal vol, zoals je bij een volledige bezetting van een symfonie-orkest mag verwachten. Het Noord Nederlands Orkest (NNO) werd aangevuld met een drummer, een toetsenist (die nogal rommelig speelde) en gitarist Joost Vergoossen. De zangers tijdens de shows zijn Bert Heerink, Antonie Kamerling en Erik Mesie. Bert heeft natuurlijk zijn sporen al ruimschoots verdiend, ik zag hem eerder live met Kayak. Over hem maakte ik me dus geen zorgen, over Antonie Kamerling des te meer. In het programmaboekje las ik ‘Met de nummer 1 hitsingle Toen ik je zag [..] bewees hij ook te kunnen zingen’. En hoewel dat nummer nog best eens in mijn iTunes-shuffle voorbij komt, twijfelde ik toch sterk aan dat ‘bewijs’. Het programmaboekje vond ik overigens wat tegenvallen, want het was niet prettig geschreven en eigenlijk een groot eerbetoon aan Syd Barrett. Natuurlijk zou Pink Floyd zonder hem Pink Floyd niet zijn geweest, maar de tekst doet de rest van de bandleden toch echt tekort.
De avond begon sterk met ‘Echoes’ , gevolgd door het geblaat van ‘Sheep’. Nu ken ik niet alles van Pink Floyd, maar na een paar nummers begon ik wat spanning te missen. De zang viel, zoals al half en half verwacht, inderdaad tegen. Bert deed zijn uiterste best en die ene uitglijder vergeven we hem, maar Antonie bleek echt te licht voor dit werk. Sommige samenzang was echt bijna pijnlijk om aan te horen. Bij de nummers die ik wel kende, merkte ik dat de vaart eruit was. Het kabbelde teveel en dat hoort naar mijn idee niet bij Pink Floyd. Het orkest deed duidelijk z’n best, maar het bleef teveel een klassiek orkest. Ja, dit wist ik van tevoren natuurlijk wel, maar ik heb de afgelopen jaren meer vergelijkbare ‘cross-over’ (joepie, een hokje) gehoord die beter aansloot en dat heb ik nu blijkbaar als referentie.
De pauze kwam redelijk snel en om me heen hoorde ik meer mensen met vergelijkbare meningen. Het tweede deel van de avond was zeker beter geslaagd. Vrijwel alle nummers waren afkomstig van ‘The Wall’, waaronder ‘Hey you’, ‘Comfortably numb’ (volgens het boekje ‘Comfortly numb’), ‘The trial’ (waarin Antonie als vertwijfelde Pink echt niet overtuigde, Bert als Judge des te meer) en natuurlijk ‘Another brick in the wall’, de afsluiter. Natuurlijk was er een toegift, maar dit waren nummers die al voorbij gekomen waren. Antonie had het zo naar z’n zin dat hij er zelfs een tweede toegift aan vast plakte.
Wat mij op een gegeven moment echt begon te irriteren was de veel te bedachte choreografie van de zangers die elke spontaniteit eruit haalde. En daarnaast zowel hen als het publiek afleidde van waar het eigenlijk om ging. Het maakt mij niet uit of de zangers nu keurig gespiegeld staan en qua kleding helemaal op elkaar afgestemd zijn (de gitarist deed daarin trouwens ook mee). Ik vind het fijner om iemand te zien die het naar zijn zin heeft en dat ook laat merken. Pas bij de toegiften, toen de choreografie werd losgelaten, kwam dat stuk plezier ook echt naar voren. Maar iemand heeft er duidelijk tijd ingestoken om de choreografie te bedenken. Dat was ook het geval bij het licht, waarbij de van Pink Floyd zelf bekende cirkel met draaiende lampen natuurlijk niet mocht ontbreken. Het geluid was zeker goed en dankzij het muisstille publiek was ook het onversterkte orkest goed te horen.
Nee, ik heb geen spijt dat ik naar ‘Symphonic Echoes of Pink Floyd’ geweest ben, al bracht het niet wat ik had verwacht. Het was heerlijk om weer eens ‘de klassiekers’ te horen en door het orkest kregen de bekende nummers toch weer een nieuwe lading. Ik ben nu in ieder geval weer helemaal ‘into Pink Floyd’ en ben net lekker in iTunes door m’n Floyd-verzameling aan het zappen. En misschien gaat vanavond de DVD van Pulse of van The Wall Live nog wel even in de DVD-speler…
Deze blog is eerder verschenen op Buiglog