In de laatste week van september kon ik natuurlijk niet om de nieuwe plaat van Joni Mitchell, Shine heen. Een paar jaar geleden heb ik Joni ontdekt via een goedkoop verzamelaartje, dat bij nader inzien een beroerd klinkende, gestripte en door elkaar gegooide ‘Ladies of the Canyon’ bleek te zijn. Toen ik die plaat trouwens voor het eerst hoorde, kon ik alleen maar ‘oe’ en ‘ah’ roepen, omdat ik van alles hoorde dat ik helemaal niet kende in de nummers. Maar het was wel het begin van mijn inmiddels aardig uitgebreide Joni-verzameling. Eind jaren zeventig en de jaren tachtig ontbreken nog, ik moet aan dat geluid nog steeds wennen. Sinds ‘Shine’ een paar maanden geleden aangekondigd werd, was ik natuurlijk erg benieuwd naar het eerste nieuwe album in jaren. Ik las op internet reacties dat mensen meerdere draaibeurten nodig hadden, maar ik was gelijk verkocht. Een ‘echte’ Joni, ik had niet verwacht dat ik het nog mee zou maken nadat het leek dat ze gitaar en piano aan de (commerciële) wilgen had gehangen. Wat een geluid, wat een teksten… Het beste nummer? Weet ik niet, maar er zit in ieder geval geen slecht nummer tussen.
Deze blog is eerder verschenen op Buiglog