Recensie Joanna Newsom (12 sep 2007)

Van een zit-sta-concert had ik nog nooit gehoord voor het Joanna Newsom-concert. Als ik de bedoeling had geweten, hadden we letterlijk aan Joanna’s voeten kunnen zitten. Nu zaten mijn vriend en ik op het balkon, recht voor de al opgestelde harp, ook mooi. Maar eigenlijk was iedereen die bij dit uitverkochte concert kon zijn al een gelukkig man/vrouw, ongeacht de zit- of staplaats, want Joanna maakte er een gedenkwaardige avond van.

In het voorprogramma stonden twee jongere versies van Simon & Garfunkel, The Moore Brothers. Zowel qua muziek, zang als podiumpresentatie (of gebrek daaraan) konden het zo afstammelingen zijn. Helaas kregen de broers het niet voor elkaar de aandacht vast te houden, daarvoor misten de liedjes en de zang net dat beetje meer dat Simon & Garfunkel wel hebben.

Over Joanna Newsom was een tijd geleden niet zoveel te vinden op het internet. Haar eigen website beperkte (en beperkt) zich tot wat foto’s en een lijstje met optredens en haar MySpace was niet veel uitgebreider. Die kan ik nu trouwens helemaal niet meer vinden. Het concert in Paradiso werd verschoven van 27 april naar 12 september door stemproblemen, iedereen moest dus nog even langer in afwachting blijven. Haar populariteit kan niet komen door opgeklopte en/of smeuiige verhalen, maar die heeft Joanna ook helemaal niet nodig. Aan haar stem en harp heeft ze genoeg om een uitverkocht Paradiso stil te krijgen.

Joanna stond vanavond op het podium met een violiste, iemand die mandoline en banjo speelde en een drummer met een zeer uitgeklede drumset. Wat verlegen nestelde Joanna zich achter de grote harp en sloeg de eerste noten aan. En wat ik niet vaak tegenkom bij concerten: het publiek was muis- en muisstil. Er mocht niet gerookt worden (heerlijk!) en de bar was dicht, dus niets leidde af van het frêle meisje op het podium. Na de laatste tonen van ‘Bridges & Balloons’ leek de zaal te ontploffen, ik heb nog nooit zo’n overdonderend applaus meegemaakt! Ook bij de volgende liedjes herhaalde dit zich. ‘Emily’ en ‘Monkey & Bear’, twee prachtnummers van haar laatste volledige album ‘Ys’ kwamen voorbij. De bandleden voegden zich onmiskenbaar, maar nauwelijks merkbaar naar de nummers. Joanna bleef het middelpunt. Ook bij de nummers die ze zonder de band speelde, wond ze het publiek om haar vinger. Aandoenlijk feliciteerde Joanna haar vader op afstand met zijn verjaardag en speelde ze in haar eentje zijn favoriete liedje.

Joanna wisselde mooi tussen nummers van ‘Ys’ en ‘The Milk-eyed Mender’ en sloot af met ‘Clam, Crab, Cockle, Cowrie’. Na een minutenlang applaus kwam Joanna terug met haar bandleden en werd ‘Peach, Plum, Pear’ nog gespeeld. Een tweede toegift zat er helaas niet in, ondanks weer een vrijwel oneindig applaus. De technicus leek ook niet te weten waar hij aan toe was, zo opeens dook hij achter de tafels om het zaallicht aan te doen. Na afloop kwam Joanna helaas niet de zaal in om de vele verkochte cd’s en lp’s (!) te tekenen. Maar iedereen die op 12 september in Paradiso was, heeft haar toch wel in het hart gesloten.

Setlist
(met dank aan blism op Last.fm)
Bridges & Balloons
Emily
Monkey & Bear
What We Have Known
Sawdust & Diamonds
The Book Of Right-On
Inflammatory Writ
Colleen
Cosmia
Clam, Crab, Cockle, Cowrie
Toegift: Peach, Plum, Pear