“De volgende TomTom is er een die weet waar opbrekingen zijn”. De weg naar de voormalige kerk is moeilijk te vinden. De rit leidt over een smal bruggetje, langs een groep mensen die vanaf de weg de boten in het water bewondert, over een bouwplaats. De vertraging blijft gelukkig beperkt tot acht minuten. Nog minder dan drie uur te gaan.
“Het wordt 26 september”. Rene Kaaij doet de dingen graag in omgekeerde volgorde. Met een kalender voor zich prikt hij deze zondag. Met de jaarwisseling van 2009-2010 nog voor de boeg en slechts een paar melodieën op zak gaat hij al op zoek naar een theater. Met vleugel. Geen verdere eisen, eigenlijk. Deze cd-presentatie moet de vorige overtreffen en de omstandigheden moeten ideaal zijn. Als de locatie is gevonden, blijkt de gewenste datum al bezet. Rene neemt dan de beslissing die hem voortaan bij zijn tweede album zal achtervolgen: hij verplaatst de middag een week naar voren. 19 september 2010 wordt de datum, Theater Camuz in Leidschendam de plaats.
In de zaal is het donker en leeg. Rene en de aanwezige muzikanten verzamelen zich op de vlakke vloer. De eerste vraag is waar de vleugel moet komen, de rest zal zich daaromheen voegen. De geluidsman sjort het gevaarte uit een verrassend klein hokje naar binnen. Daar? Nee, iets opzij. De drummer vindt zijn plek, rolt zijn kleed uit. De gitaristen bouwen hun versterkermuren op. Nog twee uur voordat de zaal volstroomt.
In een kerstfilmpje komt de eerste voorzichtige aankondiging: “Ik ga in 2010 nieuwe liedjes opnemen en waar dat toe leidt…”. De plannen zijn dan echter inmiddels al veel verder, vertelt Rene later. De titel is al bedacht, de locatie voor de cd-presentatie is geboekt, de muzikanten zijn gepolst. Maar nog belangrijker is dat Rene duidelijk voor ogen heeft hoe hij deze cd wil maken: alleen. De eerste maanden van het nieuwe jaar vormen zich geleidelijk nieuwe liedjes. Tussen de opdrachten door werkt de Haagse songwriter/producer gestaag door. In het voorjaar is er even een lastige periode. “Ik was bang dat ik het niet zou redden. Dat de liedjes en teksten niet zouden komen en dat de opnames teveel tijd in beslag zouden nemen”, vertelt Rene. Niemand hoort dat echter terug in de videonieuwsbrieven van 19 april en 19 mei.
Langzaam krijgen steeds meer instrumenten hun stem. Gitaar, nog een gitaar, bas, drums, vleugel, toetsen. Dan de microfoons. Er is amper tijd voor een goede soundcheck, want het publiek in de foyer wordt ongeduldig. Monitors worden versleept, tientallen kabels slingeren over de vloer. Nog maar heel even…
De zomermaanden geven de druk die Rene nodig heeft. Hij vliegt. Steeds meer nummers krijgen vorm, teksten vinden hun weg. Het album ontstaat. Het gedroomde gospelkoor blijkt haalbaar, al zullen de meeste stemmen elkaar pas later in het echt ontmoeten. De einddatum nadert. Het technische proces van mixen en masteren vult de laatste dagen. Op 19 augustus kan Rene in de maandelijkse videonieuwsbrief trots vertellen dat hij binnen een week klaar zal zijn.
De laptop doet het niet. Rene wordt wat ongeduldig. De video’s vertellen het verhaal van deze middag en mogen dus niet ontbreken. De geluidsman zoekt en vindt de benodigde kabel. Dan blijkt dat het projectiescherm de toegang tot de kleedkamer verspert. Snel verhuizen de muzikanten hun spullen naar het werkhok waar later de vleugel weer zal rusten. Rene doet wat ontspanningsoefeningen.
De master is onderweg naar de perser, de plaat is klaar. Een drukker zet het eigen ontwerp om in een tastbare cd-hoes. Even lucht. “Het was geen stress”, aldus Rene. “Ik had een goede planning en ik heb die gevolgd. Ik ben zo blij dat ik dit album zelf gemaakt heb, ik zou het zo weer doen. Het was veel werk, maar de plaat is precies geworden zoals ik hem wilde hebben”.
Het eerste filmpje start, de zaaldeuren gaan open. Bij het fletse licht van treinbeelden op het grote doek vindt het publiek haar weg. In de coulissen wacht Rene met zijn muzikanten tot de aankondiging op de video is afgelopen. De band is er klaar voor, Rene Kaaij is er klaar voor. ChannelXIX mag gehoord worden.