Een uur geleden zette ik de tv aan, een redelijk ongewoon moment voor mij. Ik kwam bij Human Planet van de NTR terecht, een serie van de BBC die door de makers zelf als volgt wordt omschreven: “Human Planet is an awe-inspiring, jaw-dropping, heart-stopping landmark series that marvels at mankind’s incredible relationship with nature in the world today.” Geloof me, de superlatieven zijn amper overdreven. In deze aflevering over oceanen kwamen schitterende beelden voorbij, maar nog boeiender waren de verhalen van de volken om de oceanen die met en van het water moeten leven. Op de meest bijzondere manieren werden grote en kleine vissen binnengehaald. Tijdens het verhaal van de pa-palingvissers (volgens mij geen relatie met de vissen die we hier onder die naam kennen), dook ineens ‘the bends’ op. Nu ken ik het gelijknamige album van Radiohead al sinds het uitkwam en vrij snel daarna in mijn platenkast belandde, maar de titel had ik eigenlijk nooit begrepen. Terwijl de vissers met aftandse apparatuur op veertig meter diepte netten uitlegden en vissen erin joegen, legde de voice-over uit dat caissonziekte één van de gevaren van deze vismethode is. En dat heet dus ‘the bends’. Op (de Engelstalige) Wikipedia las ik vervolgens over de manier waarop de hoes van het album tot stand is gekomen. Thom Yorke wilde eigenlijk een ‘iron lung’ op de voorkant, maar dat is er niet van gekomen en nu staat er dus een mengeling van een ‘dummy-pop’ en het gezicht van Radiohead’s zanger op. Zo leer je nog eens wat, op de dag dat ik lovende reacties over de nieuwe plaat van Radiohead voorbij zie komen, bijna zestien jaar na het verschijnen van het weergaloze album. The bends.