Zelden maakte een theatervoorstelling op mij meer indruk dan Diederik van Vleuten met Daar werd wat groots verricht. Ik kende de man van zijn samenwerking met Erik van Muiswinkel. Antiquariaat Oblomov is een van de weinige cabaretvoorstellingen die ik op DVD heb en het ‘cd-rombombarium’ komt nog regelmatig in het spraakgebruik voorbij. Vorig seizoen was ik dan ook erg benieuwd naar het solodebuut van Diederik. In de grote zaal van de Rijswijkse Schouwburg was het decor eenvoudig gehouden: grote landkaart, kist, lessenaar, vleugel. Het bleek precies de juiste omgeving voor het verhaal dat ging komen. Twee uur lang luisterde de uitverkochte zaal ademloos, alleen even terug op aarde in de (‘ouderwetse’) pauze. Diederik is kort gezegd een meesterverteller. Zijn verhaal over oom Jan trekt je mee door de turbulente 20e eeuw en vraagt op indringende wijze je aandacht voor het leed dat mensen elkaar aandoen en de kracht die liefde geeft aan mensen die eigenlijk geen uitzicht meer zien. Is het daarmee een zware voorstelling? Nee, alle lof voor Diederik die met een perfecte timing steeds op het juiste moment een grap of lied neerzet, zichzelf daarbij prachtig begeleidend op de vleugel. Maar ook voor de manier waarop hij twee mensen, pluisjes in de wereldgeschiedenis, zoals hij zelf zegt, een plek geeft. Hun plek. Zoals elk mensenleven een plaats verdient. Iemand is pas vergeten als hij niet meer wordt genoemd, herhaalt hij meerdere keren in de voorstelling. Diederik van Vleuten verdient met Daar werd wat groots verricht een naam die genoemd blijft worden. Hij zet een voorstelling op de planken die verplichte kost is voor jong en oud.
En wat doe je als een voorstelling zo’n verpletterende indruk maakt? Precies, dan ga je nog een keer. Een jaar na ons bezoek aan de Rijswijkse Schouwburg lagen we gisteren aan de voeten van Diederik in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag, rij 5. Voordat hij begon met de voorstelling vertelde hij dat na afloop de DVD van Daar werd wat groots verricht zou worden uitgereikt. Toen Diederik twee uur later onder een daverende staande ovatie voor de tweede keer terugkwam, was hij zichtbaar geëmotioneerd. Dit was zijn moment en de enige juiste plek om de DVD te overhandigen. Omdat omroepen geen interesse hebben om de voorstelling uit te zenden, is de DVD in eigen beheer uitgebracht. “Voor mijn kinderen,” vertelde Diederik, maar hij had ervoor gekozen om de DVD aan anderen uit te reiken. Hij vertelde over de vele brieven en e-mails die hij sinds de eerste voorstelling had ontvangen. Berichten vol herkenning en dankbaarheid. Maar ook over de vele bijzondere ontmoetingen, zoals met die schoonouders van een muzikale vriend. De schoonvader is namelijk niemand minder dan de zoon van Karel Doorman, een man met een belangrijke rol in het verhaal dat Diederik vertelt. Ontroerd en ontroerend omhelsde Diederik bij de overhandiging van de DVD Theo Doorman en zijn vrouw. Er werd nog een exemplaar uitgereikt en wel aan de vader van Diederik, die hem een aantal jaar geleden de familiegeschiedenis en daarmee ook dit verhaal heeft gegeven. Weer een staande ovatie, wat een prachtig moment. De eerder genoemde muzikale vriend bleek Eric Vaarzon Morel, een bijzonder begenadigd gitarist, die met het nummer Recuerdo (‘Herinnering’) de mooie middag afsloot. Wat ben ik blij dat ik hier getuige van mocht zijn. Enne… allemaal kopen die DVD, verplichte kost!
Bestel via Bunkerzaken (het impressariaat van Diederik)